Door maatschappelijke ontwikkelingen en dynamieken staan leraren voor veel en lastige onderwijsvragen. Professionele ontwikkeling kan helpen om daar grip op te krijgen. Maar dan wel door samen te leren. En dat gebeurt nog te weinig. Leraren volgen tal van cursussen en opleidingen, maar de opbrengst daarvan vinden we vooral terug in hun eigen leslokaal. En dat is zonde. Want daarmee laten we kansen liggen voor het gezamenlijk verbeteren van onderwijs. En we pakken vraagstukken daardoor minder doeltreffend aan.  

Hoe komt dat nou? De oorzaken lijken te liggen in:  

             A) Organisatiecultuur en –structuur 

• Vaak hebben scholen een familiecultuur met weinig hiërarchie. Taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden zijn soms onduidelijk en samenwerking is vrijblijvend. 

• Nieuwe kennis en ervaring worden veelal niet ondersteund door een infrastructuur voor verdere benutting en verspreiding binnen de school. Het is echter wel heel belangrijk voor duurzame school- en onderwijsontwikkeling. En daar zijn we met elkaar verantwoordelijk voor; schoolbestuur, schoolleiders, leraren en stafmedewerkers.
  
  B) Beroepsbeeld en –structuur
  
• Er zijn heel veel verwachtingen over de leraar. Van leerlingen, ouders, andere leraren, leidinggevenden en lerarenopleidingen. Een leraar moet veel kunnen om voor de klas te mogen staan, maar na de start is er vaak maar weinig vastgelegd over de professionele ontwikkeling van de leraar.   

• Voor de klas staat een leraar meestal in zijn eentje. Dat maakt dat je als leraar zelfstandig en individueel je werk uitvoert. Daardoor is het geen automatisme om anderen te betrekken bij professionaliseringsactiviteiten om daarmee school- en onderwijsontwikkeling te versterken. 

Deze factoren maken het leren van professionals in scholen vaak tot een individuele aangelegenheid. Daardoor ontbreekt het aan verbreding van kennis en inzichten over teams en de organisatie en draagt professionalisering maar in beperkte mate bij aan duurzame school- en onderwijsontwikkeling.